Mijn verslaving
Zo’n 13 jaar geleden is het begonnen. Onschuldig een keertje proberen. Verrek, dat was lekker! Eerst natuurlijk een beetje stiekem, later deed ik het ook steeds vaker in het openbaar.
De leesbril werd “part-of-me”. Indertijd had ik vaak een routebeschrijving op papier naast me liggen in de auto (een Tom-Tom was nog zeldzaam). Ik betrapte me er op dat ik vaker en vaker de bril op hield nadat ik even moest kijken waar naar toe te gaan. Dus ook tijdens het rijden als ik de weg al wist.
Steeds meer
Na een aantal Hema-leesbrilletjes (die al snel sterker werden), werd het tijd voor het echte werk. Ik naar een dealer. Vakkundig maar uiterst onschuldig werd me verteld dat het heel normaal was voor iemand als ik. Bedoeld werd mijn leeftijd en het feit dat ik regelmatig aan het lezen was. Zowel op papier als op een beeldscherm.
Vanaf dat moment was ik verslaafd. De bril ging letterlijk mee naar bed. Op mijn nachtkastje voordat ik ging slapen en bij het wakker worden was het eerste wat ik deed mijn bril opzetten. Ik kon niet meer zonder.
De vriendelijke dealer stuurt me kaartjes op mijn verjaardag. Nodigt me uit om nog eens een gratis meting te laten doen, de nieuwe collectie te komen kijken en natuurlijk kan ik altijd even binnen lopen als mijn bril opnieuw afgesteld moet worden.
Voor een klant voor het leven heb je natuurlijk wel wat over.
Afhankelijk
Uiteraard zijn er in de afgelopen jaren enkele nieuwe brillen gekomen, steeds weer met iets sterkere glazen. Ik zit nu op -3 ongeveer, nog niet zo gek voor een man van mijn leeftijd, toch! Andere glazen, andere montuur natuurlijk. Want een bril is absoluut modegevoelig.
Afkicken
Het klinkt misschien raar als ik je zeg dat ik sinds enkele weken mijn bril nog maar een paar uur per dag gebruik. Dat zit zo: al maanden geleden had ik regelmatig het gevoel dat ik hoofdpijn kreeg van mijn bril. Vooral ’s avonds had ik vaak brandende ogen, zag minder scherp en vaak een beetje zeurende hoofdpijn. Bril af, wrijven, in mijn ogen en over mijn hoofd.
Ik dacht dat het te maken had met mijn steeds “losser” zittende bril. Die gleed steeds een stukje van mijn neus af. Met vari-focus glazen zat ik dus regelmatig door het verkeerde stukkie glas te gluren. Bovendien keek ik tegen de bovenkant van mijn montuur die dan als een balk tussen de wereld met en zonder bril hing.
Bij de vriendelijke dealer werden mijn neussteuntjes van de bril kostenloos vervangen. Die waren glad geworden en daardoor zakte die dus. Dat scheelde wel maar de hoofdpijn ging niet weg. Zou ik me dan toch ergens (te) druk om maken? Of waren mijn ogen gewoon toe aan weer een sterkere bril.
Mijn redding?
Gelukkig had ik me aangemeld voor een workshop “Kijken zonder bril of lenzen” . Ik volgde Karin Hogeboom al een tijdje via de nieuwsbrief van haar website www.volzicht.nl
Eindelijk zou ze een workshop geven in Groningen, meestal is ze in Amsterdam of omstreken te vinden. Nu kon ik er op de fiets naar toe.
Is het te flauw om te zeggen dat ze daar mijn ogen heeft geopend? Ze vertelde over de werking van je ogen. Met name de oogspieren die er voor moeten zorgen dat je ooglenzen de juiste bolling hebben om scherp te zien. Maar ook over de invloed van emoties op die spieren, over lucht en vocht voor je pupillen, over de samenhang van tal van organen met je ogen enzovoort.
Ze liet ons oefeningen doen waarbij we de gespannen oogspieren zelf konden masseren. Ze liet onze ogen “lucht happen”, ze liet ons heen-en-weer schommelen met ons hoofd en ze liet ons ervaren wat onze ogen kunnen doen als ze uitgedaagd worden om weer zelf te zorgen voor het juiste zicht (dmv een zogeheten rasterbril).
Ik was niet de enige die verbaasd was. Enkele medestrijders 🙂 lieten al snel hun bril af en ik hoorde later dat menigeen, net als ik, zonder bril op thuis is gekomen. En daar bleef het niet bij.
Ik nam me voor om zo vaak mogelijk mijn bril af te laten. Natuurlijk alleen als dat verantwoord is. Maar het is ook heel bijzonder om te merken dat je een groot deel van de dag prima uit de voeten kunt ook al zie je niet ALLES volkomen scherp. Helemaal niet erg!
Onafhankelijk(er)
Ik kan de hond uitlaten zonder bril. Ik kan stofzuigen of de was ophangen zonder bril. Ik kan me aankleden, uitkleden, wassen, en eten zonder bril. Ik kan zelfs een gesprek voeren zonder bril. Het blijkt dat ik vele uren per dag gewoon mijn bril niet nodig heb. En lastig is het niet!
Natuurlijk, als ik ga lezen, zet ik mijn bril op. Nog wel. Want ik merk nu al dat mijn ogen wennen aan het weer zelf-doen. Maar wat ik vooral merk: het voelt heeeeeerlijk! Ontspannen. Onafhankelijk. Wonderlijk mooi ook om sommige dingen ietsiepietsie minder scherp te zien maar op de een of andere manier wel intenser.
Volzicht.nl
In het boek wat Karin heeft geschreven, verteld ze haar eigen verhaal. Nog veel langer brildragend geweest, met veel sterkere glazen, maar vastberaden om te vinden wat nodig is om zonder bril of lenzen door het leven te kunnen gaan. Ze heeft tal van invloeden ontdekt en vele manieren om je eigen ogen weer te laten doen waar ze voor zijn. Zonder bril!
Blij dat ik bij haar workshop ben geweest, gesteund door haar ervaringen die ze in het boek en op haar website www.volzicht.nl deelt en iedere dag dankbaar voor de uren dat ik zonder bril merk dat ik prima kan functioneren.
Ik kom net van een gesprek met iemand die ik al jaren ken. We spraken elkaar op een terras in de zon en ik was verbaasd over het feit dat ik zijn ogen moeiteloos scherp zag, zijn gezicht was niet vaag, ik kon de haren van zijn baard en wimpers prima zien. Het was hem niet eens opgevallen dat ik geen bril droeg (oh, draag je nu lenzen dan?).
Ik ben benieuwd of hij binnenkort zijn net nieuwe bril ook eens af zet. Zo maar, stiekem een keertje, zonder dat iemand het ziet…..
Ben je geïnteresseerd in wat Karin Hogeboom voor jouw ogen kan betekenen?
Bekijk haar website en/of cursussen eens!
Lees dan ook mijn gratis E-book >>>>>>>