Begin van de middag begin ik het te merken, zeurend. Een dik uur later is het zo duidelijk aanwezig dat ik er niet meer omheen kan: hoofdpijn! Gelukkig heb ik het computerwerk al gedaan en kan ik naar buiten. Een paar dingetjes nog te doen in het dorp. Lekker, lopen. Hoewel de afleiding zorgt voor verlichting gaat de pijn vanuit mijn nek niet weg. Wrijven helpt niet. Trekt ook naar mijn voorhoofd nu. Ik besluit om met mijn fototoestel naar het bos te gaan, normaal gesproken een prima middel om te ontspannen. Maar het bos ziet er al even troosteloos uit als mijn hoofd voelt.
Zelfs na het avondeten lijkt het of mijn nekspieren geen manier vinden om minder gevoelig te worden. Wat is het toch heerlijk als je nergens last van hebt!
Later op de avond, piekerend, besluit ik mijn nek en voorhoofd in te smeren met magnesium olie. In combinatie met de thee die ik vanavond rijkelijk tot me neem, voelt het goed. Het is zelfs lekker om even wat te lezen. Voor het slapen gaan nog maar even ingesmeerd.
Wat is dat toch, het lijkt of hoofdpijn bij mij 2 á 3x per jaar uit het niets komt. Te lang achter de computer? Te veel gezeten en te weinig afwisseling met staan of bewegen? Iets gegeten wat invloed heeft? Spanning of juist tijd voor ontlading? Neem ik het over van mensen waar ik mee in contact ben geweest? Misschien speelt er iets in de kosmos waar ik gevoelig voor ben?
De volgende ochtend, na een langere nacht dan gebruikelijk, is alles weer oké. ‘Normaal’, wat is dat toch lekker. Op zo’n moment ben ik mijn lijf dankbaar. ’t Is me toch maar weer mooi gelukt om te herstellen!
