Raw food bij Pauw en Witteman: gemiste kans!

“Mag je experimenteren met je kind door hem alleen raw-food voor te zetten?” Dat was 1 van de vragen die Jeroen Pauw stelde aan de moeder van de 14 jarige Tom. Gedurende 10 jaar eten zij en haar kind voornamelijk ongekookte groenten, fruit, noten en zaden.

Een zichtbaar gevolg is dat de jongen kleiner is dan zijn leeftijdgenoten. Tom groeit wel, maar hij zit zo’n 10-15 cm onder de gemiddelde lengte. Door artsen wordt dit een groeiachterstand genoemd. Er werd zelfs gesproken over ondervoeding.

Een andere vraag was: “Kun jij je voorstellen dat mensen ongelooflijk kwaad op je worden over de manier waarop jij met je kind om gaat?” Zou Jeroen hier zijn eigen mening verkapt weergeven?

Het verweer door de moeder was interessant. “Als ik in de dierentuin ga voorstellen om de dieren 1 keer per week pizza en energiedrank te geven, krijg ik grote ruzie met de verzorgers. Kom niet aan mijn kostbaarste bezit!”.  Tja, daar had ze een punt.

Hoe moeilijk wordt het je gemaakt als je wilt dat je kind gezond eet? Los van de afkeur van de deskundigen en de zichtbare scepsis van Jeroen Pauw, werd duidelijk dat een middelbare school ook niet bepaald de meest geschikte omgeving is.

“Zou je tegen je kind zeggen: je wilt gaan roken, doe maar! Je wilt aan de heroïne, doe maar! Je wilt aan de alcohol, doe maar? Allemaal zaken waarvan we weten dat het ongezond is voor een kind. Dat ga je toch niet promoten? Je wilt immers het beste voor je kind. Maar van ongezonde voeding als chips, cola, frikadellen en ander junkfood doen we net alsof dat er gewoon bij hoort. Dat wordt op middelbare scholen volop aangeboden”, aldus de verontruste moeder.

Jeroen Pauw probeerde het nog bij Tom zelf: “heb jij dan geen behoefte aan patat? Een kroket?”

Vragen die bijvoorbeeld veel  interessanter zouden zijn geweest:

–           is lichaamslengte een voorspeller van gezondheid? Hoe langer, hoe gezonder?

–          hoe creëren we een omgeving waarin gezonde voeding de norm is in plaats van ongezonde voeding?

–          Waar loop je, in een land als Nederland met een grote mate van keuzevrijheid, tegen aan als je keuzes maakt die afwijken van de norm?

Gemiste kansen dus.

Waarom deze moeder, die bewuste keuzes maakt, wegzetten als onverantwoordelijk? Betekent het tegelijk dat we alle ouders verantwoordelijk vinden die hun kinderen blootstellen aan alle verleidingen die er zijn zonder hier iets tegen te doen, die willens en wetens de boodschappenkar vullen met “voeding” waarvan we weten dat het zeer ongezond is? Ouders die zelf een voorbeeld geven welke met een gezonde leefstijl niets te maken heeft?

De groeiachterstand van Tom was een groot issue. Dat zou voldoende bewijs zijn om deze voedingskeuze af te wijzen. Alleen raw food eten is ongezond. Maar Tom is ogenschijnlijk een gewoon gezonde jongen. Die al 10 jaar nauwelijks bij een dokter komt. Lengte zegt dus niets over gezondheid. Ook al willen artsen en deskundigen ons dat doen geloven.  

Nederlanders behoren tot de langste mensen op aarde. Gemiddeld wordt een kind tegenwoordig 5% langer dan 50 jaar geleden.  Maar wat zegt dat? Ik ben 5 cm kleiner dan de gemiddelde Nederlandse man. Ben ik dus ongezond? De gemiddelde puber van 16 jaar is groter dan ik. Dus per definitie gezonder?  Onzin natuurlijk. Nog eentje: In noord Nederland zijn de mannen gemiddeld 2 cm groter dan in zuid Nederland, trek je conclusies!

Al met al hadden Pauw en Witteman een prachtig item aan tafel. Kiezen voor raw food staat niet op zich. Het geeft aan dat een groeiend aantal mensen bereidt is om bewust de eigen verantwoordelijkheid op te pakken. Ook al betekent dat afwijken van de norm. Met alle gevolgen van dien.

Blijkbaar is het voor steeds meer mensen belangrijker om te doen wat ze denken dat goed is, dan klakkeloos meegaan in de stroom. De stroom die nog voor een groot deel bepaald wordt door multinationals met meer oog voor winst dan voor het welzijn van de consument. De stroom waarin de mening van deskundigen en wetenschappelijk bewijs hoog wordt aangeslagen, ook al veranderd die constant. De stroom waarin het curatief ingrijpen (herstellen, repareren) nog altijd effectiever wordt gezien dan preventie.

Nog wel. Maar de verandering is onomkeerbaar ingezet. Nogmaals, een gemiste kans.