Crisis.
Zo af en toe heb ik het: dan voel ik me gewoon best schuldig dat we in zo’n rijk land wonen. Het schuldgevoel over “consument zijn” in 1 van de rijke westerse landen. Is dit een raar moment om hierover na te denken? Omdat het crisis is?
Terwijl ik dit schrijf is het buiten -7 graden. Binnen is het 20 graden, de verwarming doet het gewoon en als het “frisjes” wordt dan zet ik de zelfregelende thermostaat een graadje hoger. Radio aan, stukje schrijven op mijn laptop. De Ipad en mijn mobiel liggen naast me. Ons hondje ligt tevreden op zijn zitzak. De was zit in de machine. Straks even wat boodschappen halen. Omdat het droog is ga ik maar even op de fiets in plaats van met de auto. Misschien vanmiddag nog een paar foto’s maken van het sneeuwlandschap met mijn nieuwe camera!
Laatst keek ik een YouTube video over het productieproces van allerlei spulletjes die voor ons zo gewoon zijn. Van het gebruiken van grondsstoffen, de fabricage, de distributie naar de plekken waar wij uiteindelijk als consument ons tegoed doen aan alle “rijkdom”. Totdat we er flauw van zijn, de spullen kapot gaan of simpelweg niet meer “in” zijn en we weer wat anders kopen. We brengen het “afval” netjes naar de stort of doen het gescheiden bij ons huisvuil.
De onhoudbaarheid van onze consumptiemaatschappij
De video maakte me bewust van de misstanden in dit hele proces. En ja, natuurlijk weet ik het eigenlijk ook wel: zo kunnen we niet doorgaan zonder dat deze manier van consumeren onhoudbaar wordt. Dat wij (jij en ik!) dit luxe leven kunnen leiden kan alleen maar omdat er ongelijkheid is. Ongelijkheid qua verdeling van grondstoffen, qua arbeid en arbeidsomstandigheden, ongelijkheid qua leefomstandigheden, ongelijkheid qua levensvoorzieningen. Het kan ook alleen maar omdat we blind zijn voor wat er om ons heen gebeurt. Met mensen en ons milieu.
En ik doe er net zo hard aan mee als vele anderen. Voel me daar ook best ongemakkelijk bij. Kan ik er wat aan doen? Jazeker! Schuldgevoel betekent ook dat ik me bewust ben van de situatie. Veranderingen beginnen bij een emotie en bewustwording.
Laat ik om te beginnen eens letten op onnodige verpakkingsmaterialen. Ik koop geen producten meer waar bijvoorbeeld 3 verpakkingen omheen zitten. Verder weet ik zeker dat ik op meer dingen ga letten. Op Duurzaamheid bijvoorbeeld. En minder gemakkelijk iets nieuwskopen. Omdat ik me er echt voor schaam dat ik zo klakkeloos meedraai in deze consumptiemaatschappij.
Een begin maken. Kleine veranderingen waar ik me een heel klein beetje beter bij voel. Misschien zelfs wel een keer een grote stap zetten door niet zo maar mee te gaan in wat de Almachtige Reclame me opdringt. Een steentje bijdragen om andere informatie te verspreiden. Zodat ik, en ik hoop jij ook, we ons als persoon en als mens, oprecht prettig voelen in plaats van “schuldig”. Omdat de manier waarop wij leven niet ten koste gaat van het leven van anderen. Doe je mee?
De (engelstalige) video heb ik naar eigen inzicht vertaald. Ik schreef er een uitgebreider artikel over die je hier kunt lezen. Daar vind je ook een link naar de video. Die duurt ruim 21 minuten.
